Stel je voor: je hebt net een investering gedaan in comfortabele, energiezuinige vloerverwarming. Je hebt vooraf duidelijke afspraken gemaakt, de totale opbouwhoogte zou rond de 15 à 16 millimeter liggen. Precies goed, want je wilt straks ook nog een mooie vloer kunnen leggen zonder problemen met je kozijnen. Alles lijkt netjes geregeld. Totdat de werkelijkheid harder binnenkomt dan je warme vloer ooit zal doen.
Dat is precies wat een consument overkwam.
Na het aanbrengen van de vloerverwarming en de dichtzet massa, bleek dat er simpelweg te weinig ruimte over was onder de kozijnen. De marges klopten niet. Alsof dat nog niet genoeg was, viel het oog van de consument ook op iets anders: de vloer was niet egaal. Niet wat je verwacht als je een professionele partij inhuurt.
Eerste reactie: defensief
Zoals zo vaak in dit soort situaties was de eerste reactie van het vloerverwarmingsbedrijf verdedigend. Er werd vooral uitgelegd waarom iets niet hun fout zou zijn, in plaats van gekeken naar hoe het probleem op te lossen. Gelukkig kwam er na enige druk toch beweging: men wilde langskomen om de situatie te bekijken.
Wat het bedrijf níét wist, is dat ik er ook zou zijn. Zoals altijd was ik een half uur te vroeg, wat mij de tijd gaf om rustig een voorinspectie te doen. En dat was maar goed ook. In korte tijd ontdekte ik vier kritieke punten, die ik meteen heb vastgelegd op beeld. Zaken die je als ervaren onafhankelijk deskundige in vloeren meteen opvallen en die men als consument vaak niet eens weet te benoemen.
Inspectie met onverwachte wending
Toen het team van het vloerverwarmingsbedrijf arriveerde, begon het gesprek. Ik luisterde aandachtig, vooral naar wat er niet gezegd werd. Toen ze het hadden over de laagdikte van het systeem, gaf men aan dat er kernboringen nodig waren om dit vast te stellen. Geen probleem voor mij. Ik haalde mijn spullen uit de auto: diamantboor, boormachine, stofzuiger. Klaar om de kernboringen uit te voeren.
Een commercieel medewerker van het bedrijf tekende een kruis op de plek aan waar ik mocht boren. Ik vroeg nog: “Weet je zeker dat hier geen leidingen lopen?” Hij dacht van niet. Gelukkig haalde de installateur nog even een matje uit de auto en jawel, daar liep dus gewoon een leiding. Boren op die plek had een flinke schade veroorzaakt. Goed dat ik altijd dubbelcheck.
Ik wisselde de diamantboor ø50mm om voor een kleinere ø35 mm en voerde een drietal kernboringen uit. De resultaten logen er niet om: de laagdiktes varieerden van 19,21 mm tot 20,85 mm. Ver boven de afgesproken dikte van 15 à 16 millimeter. Daarmee was de eerste constatering een feit: er is meer opbouwhoogte gecreëerd dan afgesproken en dus klopt het dat de consument nu met een probleem zit.
En toen werd het stil
Maar daar bleef het niet bij. Ik nam het vloerverwarmingsbedrijf mee door de woning en wees ze op een reeks andere gebreken. Mengfouten in de dichtzet massa. De reactie: “Hier zijn we begonnen met pompen.” Mijn antwoord: “Dus hier, hier en hier ook?” Ik had alles al gefotografeerd. Toen werd het stil.
In een andere ruimte toonde ik hun dat er duidelijk niet was gewerkt met een prikroller om de massa te ontluchten. Door de gehele woning toonde ik hun de breuklijnen in de dichtzet massa. En niet een paar, het waren er veel. Ook toonde ik hun de vering bij de scheuren, wat duidt op een instabiele onderlaag.
Het vloerverwarmingsbedrijf probeerde de oorzaak af te schuiven op de ondergrond, maar zowel de consument als ik zeiden even niets. Dat moment van stilte zegt soms meer dan woorden. Toen men opnieuw een foutieve verklaring gaf, greep ik in. Ik wees hen op hun controle-, meldings- en waarschuwingsplicht. Zaken die je als professional hoort te kennen en vooral hoort na te leven.
Naar een oplossing
Na die wake-up call draaide de sfeer. Men gaf aan een oplossing te willen zoeken, in samenwerking met hun leverancier van de dichtzet massa. De consument ging akkoord, maar ik wees nog even op iets essentieels: “Voor de consument zijn júllie juridisch verantwoordelijk. Wat jullie leverancier voorstelt en uitvoert, blijft jullie risico.”
Dat begrepen ze goed.
De consument was zichtbaar opgelucht. Iemand die zijn belangen behartigt, die het technische verhaal kan vertalen én stevig genoeg is om door te pakken als het nodig is. Thuis begon ik te schrijven aan mijn rapport van bevindingen en terwijl ik nog volop aan het schrijven was kwam de eerste reactie van het vloerverwarmingsbedrijf al binnen.
Theorie vs. praktijk
Of het vloerverwarmingsbedrijf samen met de leverancier tot een goede oplossing komt, valt nog te bezien. In theorie zijn veel problemen oplosbaar. Maar in de praktijk schuilen vaak risico’s die je niet mag negeren. Zeker niet als het om iets gaat waar je letterlijk elke dag overheen loopt.
Ik zal de uiteindelijke oplossing kritisch toetsen op technische juistheid én praktische uitvoerbaarheid. Want een mooie belofte is pas wat waard als die ook klopt, net als een goed aangelegde vloer.
Conclusie:
Wat begon als een routineklus, werd voor deze consument een hoofdpijndossier. Gelukkig kun je ook dan als consument sterk staan, mits je weet waarop je moet letten, en wie je moet inschakelen. Deze ervaring laat zien: vakmanschap is niet alleen wat je doet, maar ook hoe je omgaat met fouten.
En soms is het precies dat wat het verschil maakt tussen een koude douche… en een warme vloer.