Oké, je gelooft het misschien niet, maar dit is hoe mijn dag begon. Het is een uurtje of zes en mijn wekker gaat. Even douchen, dan een espresso zetten en een boterham met Heinz sandwich spread smeren. Hup aan tafel, mijn laptop open, de mail checken, mijn agenda van de dag doorlezen en even kijken op nu.nl of er nog iets gebeurt is wat me boeit. Oké, nog een tweede espresso maken en buiten een Marlborotje paffen. Daarna even naar het kleinste kamertje om te downloaden. Tja, zo startte ik die dag, die ik nu ga beschrijven.
Ik stap in mijn auto en sluit mijn telefoon aan. De muziek begint te spelen, het is de muziek van Pussycat. Lekker meezingen. In no time zit ik vanaf mijn huis op de snelweg A1. De navigatie vertelt me dat het zo’n 184 kilometer rijden is naar mijn eerste adres. Ja, ja, we zijn weer onderweg naar het wilde westen, want daar gebeurt meer dan in het tamme oosten. Ik heb een dubbele verhouding met het westen; ik hou van de meeste mensen die er wonen, ik hou van de multiculturele samenleving. Maar zoals in elke grote stad zijn er ook veel ratten, maar dan in de vorm van mensen. Van die misbruik makende types. Die zich uitgeven als professional, maar niks anders kunnen dan de boel bedonderen en een nare nasmaak achterlaten bij gedupeerden.
Mijn energie is snel weer op peil als ik in het Wilde Westen praat met altijd goedgehumeurde vakidioten. Dus als ik afreis naar het westen, hoop ik dat het meevalt. Op mijn telefoon staat nog een vinkje, het is de dagelijkse nieuwsbrief van Wonen360.nl. Ik zoek even een parkeerplaats op om deze rustig door te lezen en een Marlborotje te paffen. Hup, weer in de auto, nog een half uurtje rijden.
Eenmaal ter plaatse zoek ik naar een parkeerplaats. Ik bel aan bij het appartement. De klanten doen open, ik geef ze een hand en mijn ogen scannen al razendsnel de PVC vloer. Poeh, dit ziet er netjes uit, althans dat is mijn eerste indruk. Of ik koffie wil? Nou, lekker, en als het kan een espresso. De klanten beginnen hun verhaal en laten weten wat ze allemaal hebben waargenomen. Terwijl ik luister en de PVC vloer verder af scan, krijg ik een onderbuikgevoel. Dus ik stel maar eens de vraag: “Ging alles goed tijdens het leggen?” Die vraag stel ik niet voor niets. En ook dit keer komt de aap uit de mouw of heb ik de werkelijke angel te pakken.
Ik besluit om de opgewekte emotie weer te laten rusten, dus pak ik mijn vloertikker en ga op zoek naar hol klinkende plakken. En die vloertikker verraadt elk niet goed verlijmd plekje. Maar in alle eerlijkheid, het viel reuze mee. Dan maar kijken naar de details, het snijwerk rondom de kozijnen. Dat ziet er perfect uit. Hmmmm, dan maar eens loeren naar de hoogteverschillen waar de klant over viel. Ook dit doe ik met de vloertikker. Door deze over de PVC-vloer te bewegen, voel je gelijk een eventueel hoogteverschil tussen de delen. Oké, ik vind er een aantal, dus pak ik mijn niveaumeter. Ik meet een niveauverschil van 0,34 tot 0,55 mm.
Ik ga weer aan tafel zitten en laat weten wat ik tijdens mijn inspectie heb waargenomen. Dan hoor ik iets wat ik nog niet eerder had gehoord: wanneer ze met de Dyson de vloer stofzuigen, toont het lampje van de Dyson alle incorrectheden. Ik zit me werkelijk te verbijten. Ik had immers net de PVC vloer geïnspecteerd en had niet de indruk dat de Dyson nu overal komt. Of wellicht doet het lampje het wel en de zuigkracht wat minder.
Afijn, ik leg ze uit wat de tolerantienormen zijn. En uiteraard zijn er kleine verbeterpunten, maar dat is in een half dagje te fixen. De klanten begrijpen mijn uitleg en waarderen mijn eerlijkheid. Voor de grap maak ik nog de opmerking dat ze ook het lampje uit de Dyson konden halen.
Die opmerking vonden ze niet grappig.
In de auto draait razendsnel de film weer terug. Begreep ik het nu goed dat de imperfecties werden waargenomen door een Dyson lampje? Wil dat nu zeggen dat een Dyson lampje beter werkt dan mijn vloertikker? Nee, jongens, maak je niet druk. Een inspectie moet je uitvoeren zoals het hoort, dus niet met val- of schaduw licht. En zo eindigde de dag met een verrassing, die startte met een simpel ontbijt en eindigde met een verhaal om nooit te vergeten.